Yeniden Kendimi Uzun Cümlelerin Kollarına Bırakıyorum

Koskoca bir seneyi daha bitirdim. Eylül ayını hatırlıyorum az çok bugün kendime bakıyorum. Çok şey değişmiş gibi ama hiçbirşey değişmemiş gibi duruyor. Koca bir yıl içinde herşeyden yıldım. Pes ettim. Ansızın hayatımın en büyük kaybını verdim. Ailem dediğim aynı soyadı taşıdıklarım beni yarı yolda bıraktı. Güven kelimesinden bana kalan sadece TDK'da ki kavram oldu. O boşlukta bir sürü insanı soktum hayatıma..

Kimine arkadaş dedim kimine kardeş ama hata ettiğimin yalnız kaldığımda farkettim. Çok insan aldıkça çok destek gördüm. Ama o insanlara minnet borcum oldu. Ailem yoktu onlar vardı diye amansızca onlara sarıldım. Kendi benliğimi attım bir köşeye neredeyse onlara göre yaşamaya başladım. Ailemde bana karşı ne eksikse onlarda o eksikleri dolduruyormuş gibiydi.

Hayatıma girmek isteyen tüm adamları yok saydım. İçim ısınmıyor diye bir sürü mantıklı ilişkiyi reddettim. Herkesi hayatımın ortasına aldım ama bir adama yer bulamadım. Belki eski manyak sevgili travmasıydı ya da asla benim olamayan adamın içine ettiği güven duygumdu. Sebebini hala bilmiyorum.

İnsanlara herşeyi anlatmaya devam ettim. Ben ne ara bu kadar içini döken biri oldum diye sorguluyorum cevap bulamıyorum. Daha saatler öncesinde yine anlattım. Sonra farkettim ki ben yazamadıkça anlatıyorum. Yazmaya ara vermek zorunda kaldım. Hep kısa kısa yazdım. Ama uzun cümlelerin insanıyım ben ne diye kısa cümlelerle avundum ki?

Bu düşüncelerle beni ortada bırakan ailemin evindeki bir sandalyenin üzerinde gizli saklı yaktığım bir sigara eşliğinde blog yazılarını okuma keyfi yaşarken bir baktım yeniden kendimi burada buldum. Yeniden kendimi uzun cümlelere bırakmanın tadının sigaranın dumanından daha hızlı ciğerlerime yayıldığını farkettim.