Arada genelleme yaparak gündem konularına değinsem de çoğu zaman buraya yazmamayı seçiyorum. Çünkü beni insanlar yıldırdı...
Siyasi düşünceler yüzünden ayrım yapılmasından bunaldım. Asla bu yüzden benim hayatımdan çıkan insanları umursamıyorum ama laf anlamayan insanlarla uğraşmaktan gerçekten yoruldum.
Türk ya da Kürt diye..
Alevi ya da Sünni diye...
Siyasetin ham halini göreceğim bir aile de büyüdüm. Tek sorunları her birinin aynı partiyi desteklemesiydi benimse hiçbirini desteklemiyor oluşumdu. Oy verdiğim her seçimde sorularına istedikleri cevabı vermedim.
Ailemden kaçıp geldiğim bu şehirde de onlardan farksız insanlar. Her biri onlar gibi düşünmemi istiyor. Birisi ölümleri anlamlı kılıyor diğeri avazı çıktığı kadar bağırıyor. Bazılarının hayatı tamamen siyaset olmuş. Bu insanların ortak yanları ise ölümlere bir şekilde geçerli bir bahane buluyor olmaları...
Zaten biz farklı futbol takımını destekliyor diye insan canına göz koyan varlıklarız... Daha orada başlıyor. Fanatizm denen olayı bile ölümle sonlandırmıyorlar mı?
Ben konuştuğumda.. Faşist diye anılıyorum. Anarşist diye anılıyorum. Komunist diye anılıyorum. Vallahi bir tanesini desteklemeden, her biri bana bir kelime içinde yer buluyor.
Ben onlara insan olmayı anlatıyorum. İnançlarında bir insanın canını yine başka bir insanın almasının kitaplarında yeri olup olmadığını soruyorum ve direk bana bir etiket buluyorlar..
Ben artık her patlamada ya da can kaybında telaşla telefona sarılmaktan yoruldum. Ben artık o an ölümlerin normal gösterilmesinden iğreniyorum. Benim tanıdığım kişinin iyiyim demesindeki 'bitikliği' görmekten bıktım. İyi değiliz ve bu gidişle olamayacağız... Biz insan olmadan hiç iyi olamayacağız.
Biraz silkinmek için ne gerekiyor? Tüm insanlar ölümü tadınca mı bitecek? Bitmiyor. Yangın her gün daha da büyüyor. Yangının bizden götürdüğü en önemli şey ise insanlık...
Yanıyoruz...
Ne zaman farkına varacağız?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder