Uyanıyorum yorgunlukla omuzlarımda sanki görünmeyen bir yük varmış gibi
Zaman yetmiyor hiçbir şeyi yapmak için sanki yaptığım bir şeyler varmış gibi
Susuyorum aniden tüm kahkaha ve seslerin arasında sanki çok konuşmuşum gibi
Sancıyla yığılıyorum yatağıma, başkalarına ne ki? benim sancılarımdan diye susuyorum üstelik
Hastanenin soğuk koltuklarında tek başımayım ama kimseye gel diyemem bende sevmem ki hastaneleri..
Şimdi anlıyorum yalnızlık kelimesinin ne olduğunu.
Bazen yalnızlık hücrelerimi asit dökülmüş gibi yakıyor.
Sebepsiz yere acı çekiyorum.
Yalnız değilim arkadaşlarım var diyerek avutuyorum kendimi ama biliyorum bu yalnızlığı giderebilecek olanlar onlar değil.
Üşüyorum sanki ve beni ısıtacak bir şeyler aramaktansa pencereyi kapatıyorum daha kolaymış gibi.
Yalnızlığını giderebilecek, ne bir sevgili, ne bir anne ne bir dost.
YanıtlaSilKendi için.
Hiç giderebilecek bir şey yokmu gerçekten? Çok mu zor birşey istiyorum ki.
SilBenim yoktu.
SilAnlatmak, konuşmak, bakmak, düşünmek beni yaralıyordu. O yüzden bir ablam zamanında bir arkaşıma böcek muamelesi yap, tiksinirsin, böylece kurtulursun demişti.
Ben de öyle yaptım, denemek bedava! :)
Denemekten zarar gelmez o zaman yapalım gitsin :)
Sil